μπορείς σαν ήλιος να διώξεις τα σκοτάδια της ψυχής μου,
να ξημερώσεις τη νέα μου ζωή
ακόμη κι αν είσαι κρυμμένη πίσω απ' τα σύννεφα,
να με τυλίξεις στη ζεστή σου αγκαλιά
και να λιώσεις την παγωνιά της μοναξιάς μου,
να φέρεις το καλοκαίρι μέσα στην καρδιά του χειμώνα
και να κάνεις τα λουλούδια της ψυχής μου ν' ανθίσουνε ξανά...
Μόνο εσύ
μπορείς να με ταξιδέψεις στη γειτονιά του φεγγαριού,
με παίρνεις απ' το χέρι σαν μικρό παιδί
για να μου δείξεις τον κόσμο της αγάπης σου,
με κάνεις κι ονειρεύομαι με τα μάτια μου κλειστά,
χάνομαι μαζί σου σε διαδρομές παραμυθένιες,
μα έχω τα μάτια σου πυξίδα κι οδηγό και δεν φοβάμαι τίποτα...
Μόνο εσύ
έφερες δάκρυα χαράς στα μάτια μου,
με κάνεις να νιώθω τόσο όμορφα που ζω πρώτη φορά,
όχι, δεν είναι υπερβολή,
χάρη σε σένα μου αποκαλύφθηκε η ομορφιά του κόσμου,
χρώματα, ήχοι και αρώματα κατέκλυσαν όλο μου το είναι
σαν να στεκόμουν μάρτυρας τη στιγμή
που μέσα από το τίποτα γεννήθηκε ο Κόσμος...
Μόνο εσύ
έφερες ξανά το χαμόγελο στα χείλη μου
και καταφέρνεις να μου μιλάς με τη σιωπή σου,
με αγγίζεις και νιώθω να διαπερνάς το σώμα μου,
τα χάδια σου είναι φορές που σαν τα κύματα με κατακλύζουν
και θέλω τόσο να παρασυρθώ και να χαθώ μες στον αφρό τους,
να κόψω όλες τις ρίζες απ' το παρελθόν,
να γίνω σπόρος και να φυτρώσω απ' την αρχή σε κάποια εξωτική παραλία...
Μόνο εσύ
κρατάς στα χέρια σου το μέλλον μου,
μπορείς με μια σου λέξη να με στείλεις ψηλά στον ουρανό
ή να με καταδικάσεις σε μια ζωή χειρότερη απ' τον θάνατο,
έχεις δικά σου όλα τα κλειδιά,
της καρδιάς μου, των ονείρων μου κι αυτού ακόμη του Παράδεισου,
τι θα κάνεις άραγε, δεν ξέρω,
μα θέλω να σου πω σαν τον κατάδικο που περιμένει την εκτέλεση
μια τελευταία κουβέντα:
αν πάρεις την καρδιά που σου προσφέρω
θα σ' αγαπάω μέχρι την τελευταία μου ανάσα,
αν πάλι σκοτώσεις τα όνειρά μου
θα σ' αγαπάω ακόμη πιο πολύ
γιατί αν και νεκρός θα βρω τον τρόπο να 'μαι δίπλα σου να σε προσέχω...
