Το δικό μας παραμύθι...

Κάπου ζει ένα όμορφο και μελαγχολικό κορίτσι.
Όταν γελάει τα πουλιά σταματάνε για να το ακούσουν,
όταν χαμογελά ο ήλιος γεμάτος ντροπή
κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα
κι όταν τ' αστέρια βλέπουν τα υπέροχα μάτια του
χάνονται στο σκοτάδι της νύχτας...
Όταν το κορίτσι δεν είναι καλά
ο ουρανός δακρύζει
κι ο άνεμος φυσάει οργισμένα,
όταν κοιμάται
όλη η φύση κρατάει την αναπνοή της
να μην το ξυπνήσει
κι όταν ονειρεύεται
οι άγγελοι κρυφοκοιτάνε
τον κόσμο των ονείρων της και ζηλεύουνε...
Και κάπου ζει ένα αγόρι
ερωτευμένο με αυτό το κορίτσι.
Την σκέφτεται κάθε στιγμή,
την ονειρεύεται είτε κοιμάται είτε όχι,
τη νοιάζεται και την αγαπάει...
Ξέρει ότι είναι καλά
κι ας μην είναι πλάι της.
Πώς;
Απλά αν πάθαινε τίποτα εκείνη
η καρδιά του θα σταματούσε
την ίδια στιγμή...
Το αγόρι πάντα πίστευε στα παραμύθια
και της έκανε δώρο δυο αγγελικά φτερά.
Τι έκπληξη όμως
όταν την είδε από κοντά!
Εκείνη ήταν αληθινός άγγελος
και δεν είχε ανάγκη φτερά ζωγραφιστά.
Η ομορφιά της
δεν ήταν αυτού του κόσμου.
Πώς να ελπίσει έστω
ένα τετοιο πλάσμα να τον αγαπήσει;
Κι όμως το όνειρο έγινε αλήθεια
και δέχτηκε την καρδιά του.
Ήθελε να της δώσει τα πάντα
μα δεν είχε κάτι πιο πολύτιμο
κι όταν εκείνη του είπε
ότι η καρδιά του αξίζει τα πάντα
ένιωσε να πετά!
Έκπληκτος είδε ότι είχε φτερά
σαν τα δικά της.
Η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή
που τους ένωσε για πάντα...
Από τότε το αγόρι ορκίστηκε
να ζει γι' αυτό το κορίτσι.
Να το αγαπά, να το προσέχει
και να είναι δίπλα του για όλη του τη ζωή,
να γελά με τη χαρά της
και να κλαίει με τον πόνο της,
να της κρατά το χέρι και να είναι
ο φύλακας άγγελός της...
Όταν ήταν μικρό το αγόρι
έβλεπε όνειρα
κι έγραφε στίχους για την αγάπη.
Όταν μεγάλωσε
έκρυψε τα λόγια και τις εικόνες της ψυχής του
για να μην πληγωθεί...
Μα τότε ήρθε το κορίτσι
και του χάιδεψε την καρδιά
κι αυτή έκλεισε τις πληγές της
κι άρχισε να χτυπά ξανά.
Το αγόρι άρχισε και πάλι
τα όνειρα και την ποίηση...
Τώρα πια το αγόρι και το κορίτσι
έχουν γενέθλια την ίδια μέρα
γιατί η ζωή τους άρχισε την ίδια μέρα,
γιατί η ζωή τους άρχισε
τη μέρα που συναντήθηκαν ξανά.
Πρώτη φορά βρεθήκανε στα όνειρά τους...
Καμια φορά το κορίτσι τρομάζει,
κοιτάει κάτω και πέφτει
μα το αγόρι είναι πάντα εκεί για να την πιάσει
και πετάνε ξανά μαζί στο όνειρο...
Το αγόρι δεν εχει πια όνομα,
είναι απλά ο άνθρωπός της κι αυτό αρκεί.
Τι άλλο να ζητήσει;
Ούτε εκείνη έχει όνομα,
έχουν τα όνειρα όνομα;
Είναι φορές που το κορίτσι σιωπά
και δεν λέει τίποτα.
Στην αρχή το αγόρι πληγωνόταν
αλλά μετά κατάλαβε
ότι η σιωπή της
λέει το ίδιο σ' αγαπώ
κι ίσως πιο δυνατά...

Θέλω να τρέξω να σε βρω...

Θέλω να τρέξω να σε βρω
κι αν με μισήσει το φεγγάρι
που έχω την αγάπη ενός αγγέλου
και σβήσει και χαθώ
κι η θάλασσα με πνίξει
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα ονειρευτώ
στην αγκαλιά σου πως κοιμάμαι...

Τα μαθηματικά της αγάπης...

Μαζί σου μαθαίνω να μετρώ απ' την αρχή
χάρη στα μαθηματικά της αγάπης μας...
Ένα έχουμε γίνει ένα
γιατί πριν ήμουν μισός
κι ήρθες εσύ
και βρήκα το άλλο μου μισό...
Δύο τα υπέροχα μάτια σου
που όταν τα κοιτώ χάνω τα λόγια μου
κι αυτό δεν γίνεται συχνά,
μόνο εσύ το μπορείς...
Τρία ο αριθμός της άρνησης.
Πώς ν' αρνηθώ εσένα
που είσαι η ζωή μου;
Πώς ν' αρνηθώ
το χρώμα και το φως
που έφερες στη ζωή μου;
Τέσσερις οι άκρες του ορίζοντα
μα εγώ δεν ταξιδεύω πια,
βρήκα το λιμάνι μου
κι έριξα άγκυρα στην καρδιά σου...
Πέντε μέρες έχει πια η εβδομάδα μου,
τα Σαββατοκύριακα δεν τα μετρώ,
ο χρόνος έχει νόημα μόνο σε σχέση με σένα...
Έξι πλανήτες
είναι σε ευθεία γραμμή αυτές τις μέρες
αλλά εγώ έχω μάτια μόνο για το αστέρι μου...
Επτά, ο αριθμός της τύχης.
Ποτέ δεν ήμουν τυχερός
ώσπου γνώρισα εσένα
και βρήκα όλη την τύχη του κόσμου...
Οκτώ το σύμβολο του απείρου,
πώς να μετρήσω την αγάπη μου για σένα;
Άπειρος κι ο χρόνος μακριά σου,
άπειρα και τα φιλιά που σου χρωστάω...
Εννέα οι μούσες
μα η δική μου Μούσα είσαι εσύ,
ό,τι κι αν γράφω είναι για σένα
κρυφέ μου στεναγμέ
και χτύπε της καρδιάς μου...

Είσαι το ουράνιο τόξο μου...

Αν είχα υπερδυνάμεις...

Αν είχα άραγε υπερδυνάμεις τι θα ζήταγα;
Μάτια
ικανά να σε βλέπουν από μακριά,
να σε θαυμάζουν,
να σε χαϊδεύουν με το βλέμμα τους
και να σε προσέχουν όπου κι αν είσαι;
Αυτιά
ικανά να σε ακούνε από μακριά,
να ακούνε τη φωνούλα σου,
την καυτή ανάσα σου,
τους χτύπους της καρδούλας σου
και τους αναστεναγμούς σου;
Φτερά
για να πετάω δίπλα σου όποτε με έχεις ανάγκη,
να σου κρατώ το χέρι
και να σκουπίζω το δάκρυ σου,
να σε παίρνω αγκαλιά και να πετάμε ψηλά;
Να ελέγχω τον χρόνο
και να τον σταματώ όταν είμαστε μαζί,
να τον επιταχύνω όταν δεν είσαι εδώ
και να γυρίσω πίσω να σε αγαπήσω πρώτος;
Να είμαι αόρατος
κι όταν δουλεύεις να σε φιλάω
και να σε χαϊδεύω κρυφά απ' όλους
κι όταν κοιμάσαι
να στέκω στο προσκεφάλι σου ακοίμητος φρουρός;
Δεν έχω ανάγκη υπερδυνάμεις
γιατί με την αγάπη μου
σε βλέπω, σε ακούω και σε νιώθω,
είμαι πάντα δίπλα σου,
ο φύλακας άγγελός σου,
που σ' αγαπά και ζει για σένα...

Όλα δικά σου μάτια μου...

Απόψε η απουσία σου είναι αβάσταχτη μωρό μου. Κοιτάζω έξω το ολόγιομο φεγγάρι και μελαγχολώ... Ο ουρανός μου μοιάζει τόσο σκοτεινός απόψε. Τι κι αν έχει πανσέληνο; Τα μάτια σου δεν είναι εδώ να τον φωτίσουν με το χαμόγελό τους. Όσο σκέφτομαι ότι είσαι πικραμένη κι ίσως ακόμη και να δάκρυσες σήμερα γίνομαι κομμάτια. Θέλω να τρέξω να έρθω να σε βρω και να σε πάρω αγκαλιά χωρίς να σου πω τίποτα. Τι σημασία έχουν πια τα λόγια ανάμεσά μας; Ένα βλέμμα είναι αρκετό για να σε καταλάβω, ένα βλέμμα είναι αρκετό για να με νιώσεις...
Μου λείπεις απόψε όπως δεν μου έλειψες ποτέ. Δεν στο κρύβω πως είμαι χάλια. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Όταν εσύ που αγαπώ τόσο πολύ είσαι χάλια μαυρίζει κι η δική μου η ψυχή, νιώθω σαν να έχω πέσει βαθιά σε ένα βάραθρο και με έχει τυλίξει το σκοτάδι. Μα το χειρότερο είναι που παγιδευμένος σε αυτή τη φυλακή δεν μπορώ να ψάξω να σε βρω και να σου πάρω τον πόνο σου...
Πολλά βράδια ευχήθηκα να ήμουν πραγματικά άγγελος και τα φτερά μου να ήταν κάτι παραπάνω από μια φωτογραφία στον υπολογιστή. Κανένα όμως τόσο πολύ όσο απόψε. Θα 'θελα να είχα φτερά και να βρεθώ κοντά σου, να σκουπίσω τα δάκρυά σου και να σε ζεστάνω με τις φτερούγες μου. Ξέρω πως το βράδυ πάντα κρυώνεις και μάλλον απόψε πρέπει να κρύωνες πιο πολύ από τις άλλες φορές, απόψε κρύωνες μέσα στην καρδούλα σου. Το ξέρω γιατί απόψε ένιωσα κι εγώ το κρύο να μου τρυπάει την ψυχή, το κρύο της μοναξιάς και της απουσίας σου...
Απόψε θα σ' έπαιρνα να πετάξουμε τόσο ψηλά που ίσως να φτάναμε έξω από τις πύλες του Παραδείσου μα δεν θα μπαίναμε μέσα. Δεν βιάζομαι να ζήσω την αιωνιότητα, θέλω πρώτα να χαρώ μερικές στιγμές μαζί σου κι αυτές οι στιγμές έχουν μεγαλύτερη αξία. Ενώ γράφω κοιτάζω τη φωτογραφία του αγγέλου που σου έστειλα και βλέπω το ίδιο μελαγχολικό βλέμμα που λάτρεψα και στα δικά σου μάτια...
Απόψε ένιωσα πραγματικά πόσο πολύ σ' αγαπάω, πόσο σε χρειάζομαι, πόσο νοιάζομαι για σένα, πόσο πολύ η χαρά σου γίνεται χαρά μου και η θλίψη σου θλίψη μου. Δύσκολα θα κατάφερνα να κοιμηθώ απόψε. Μα ύστερα ήρθε το μήνυμά σου ότι με περιμένεις στο σπιτάκι και όλα άλλαξαν. Η ψυχή μου γαλήνεψε και τώρα θα κλείσω τα μάτια μου ξέροντας ότι θα σε συναντήσω έστω και σ' ένα όνειρο. Δεν με πειράζει, πλέον σε συναντώ και έξω από τα όνειρα, πλέον τα όνειρα έχουν αρχίσει να δραπετεύουν και να κλέβουν χρόνο από την πραγματική ζωή κι όσο πιο πολύ το κάνουν τόσο πιο πολύ ο κόσμος μας μοιάζει με τον Παράδεισο που θα σε πήγαινα αν είχα φτερά. Σ΄αγαπώ καρδούλα μου...

Ό,τι ώρα και να 'ναι σκέφτομαι εσένα...

Η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Κοιτάζω το ρολόι και οι λεπτοδείκτες παραμένουν ακίνητοι, νωχελικοί σαν να έχουν κουραστεί κι εκείνοι από τη ζέστη και την ανία. Κλείνω τα μάτια κι αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδέψει σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου οι ώρες περνάνε γρήγορα και κάθε αριθμός του ρολογιού με φέρνει πιο κοντά σ’ εσένα…
1 ένα δευτερόλεπτο μακριά σου μοιάζει με αιωνιότητα, μία ώρα μακριά σου είναι αβάσταχτη, μία μέρα αληθινό μαρτύριο, μία ολόκληρη ζωή… ακόμη κι η κόλαση μπροστά σε κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με παιδική χαρά…
2 δυο μάτια που όταν με κοιτάζουν κλείνω τα δικά μου κι ονειρεύομαι πως είσαι δική μου και κάθε μέρα ξυπνάω για να δω την ανατολή μέσα από το δικό σου βλέμμα, δυο μάτια δίδυμα φεγγάρια που ο ουρανός τα βλέπει και ζηλεύει…
3 τρία κομμάτια ο καθένας μας και τρία σημεία σύνδεσης. Σώμα, νους και ψυχή όλα δένουν μεταξύ τους, όλα ήταν μισά και βρήκαν το άλλο τους μισό από τη στιγμή που ήρθες εσύ στη ζωή μου…
4 τέσσερις οι εποχές, μία η σκέψη για καθεμία από αυτές, να είμαι δίπλα σου κάθε τους μέρα και κάθε τους στιγμή. Να σε κρατάω ζεστή τα κρύα βράδια του χειμώνα και να διώχνω μακριά σου τη μελαγχολία του φθινοπώρου, να σε ξεκουράζω με τα χάδια μου τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού και να γεμίζω το κρεβάτι σου με λουλούδια την άνοιξη…
5 πέντε δάχτυλα κι όλα τους διαφορετικά μα όλα έχουν την ίδια επιθυμία, να σε αγγίζουνε, να σε χαϊδεύουνε, να σου τρίβουνε την πλατούλα και να εξερευνούνε το υπέροχο κορμάκι σου μα πιο πολύ τους αρέσει να παίζουνε με τα δικά σου δάχτυλα…
6 έξι ο καλύτερος αριθμός που μπορεί να φέρει το ζάρι… Η καλύτερη ζαριά που έφερα στη ζωή μου ήταν όταν σε γνώρισα καρδούλα μου κι άλλαξε η ζωή μου…
7 επτά ο αριθμός της τύχης. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα τυχερός, όχι τουλάχιστον μέχρι να σε γνωρίσω. Άραγε θα κρατήσει αυτό το όνειρο; Ο χρόνος θα δείξει αν τελικά μου φύλαγε τη μεγαλύτερη τύχη για αργότερα ή αν θα με γκρεμίσει… Δεν ξέρω αν έχω τύχη, αλλά έχω πίστη σε σένα, σε μας και στην αγάπη μας…
8 οκτώ ο αριθμός που στα μαθηματικά συμβολίζει το άπειρο, αλλά ούτε καν αυτό δεν αρκεί για να περιγράψει όσα νιώθω για σένα κι ονειρεύομαι…
9 εννέα οι μήνες που χρειάζονται για να γεννηθεί μια νέα ζωή κι όμως ήταν αρκετή μια μονάχα στιγμή μαζί σου για να γεννηθώ απ’ την αρχή… γεννήθηκα ξανά όταν σε γνώρισα κι είδα το πρώτο φως στο πρώτο σου φιλί, στο πρώτο σου σ’ αγαπώ…
10 δέκα ο αριθμός που συμβολίζει την τελειότητα όπως τέλειο είναι αυτό που ζούμε κι ακόμη πιο πολύ αυτό που θα ζήσουμε στο μέλλον γιατί τι πιο όμορφο από το να αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι και να θες να είσαι μαζί με τον άνθρωπό σου, να είσαι δίπλα του τώρα και μετά και πάντα;
11 έντεκα, πάντα μου άρεσε αυτός ο αριθμός, είναι σαν δύο άσοι μόνοι να ενώθηκαν, να μπήκαν πλάι ο ένας στον άλλο και να έγιναν ζευγάρι, τόσο κοντά μα ακόμη δεν έχουν γίνει ένα, αλλά δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνουν, μοιάζουν τόσο πολύ που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν πια ποιος είναι ποιος…
12 δώδεκα οι μήνες, δώδεκα οι ώρες της μέρας, δώδεκα μαντολίνα να παίζουν για την αγάπη μας. Όταν κοιτάζω αυτό τον αριθμό είναι σαν να λέει ότι ήμουν μόνος μα τώρα είμαστε δύο κι αν το δεις ανάποδα αν και είμαστε δύο θα είμαστε πια ένα για πάντα…

Σε ονειρεύτηκα...

Σε ονειρεύτηκα...
Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία... Έχεις πλέον στοιχειώσει τη σκέψη, τη φαντασία, το υποσυνείδητό μου... Είσαι πάντα εκεί, κρυμμένη στις σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου και περιμένεις να κλείσω τα μάτια, σίγουρη ότι θα έρθω να σ' επισκεφτώ ακόμη μία φορά, υποταγμένος πλήρως στις επιθυμίες σου... Πόσες φορές δεν προσπάθησα να ξεφύγω; Μάταια, όσο κι αν τρέχω μακριά σου, απλά μεγαλώνει η εξάρτησή μου από εσένα...
Σε ονειρεύτηκα να μου μιλάς για σένα, τους φίλους σου, τα αγαπημένα σου τραγούδια, τις βόλτες σου, τις αγωνίες και τους φόβους σου, όλα αυτά που σε κάνουν να χαίρεσαι και όλα αυτά που σε πληγώνουν κι ευχήθηκα να ήμουν κι εγώ ένα τόσο δα μικρό μέρος της ημέρας σου, ένα κομμάτι της ζωής σου...
Σε ονειρεύτηκα να μου γελάς... Πόσο μ' αρέσει αυτός ο ήχος! Θέλω τόσα να σου πω κάθε φορά και καταλήγω απλά να λέω αστεία και να σε κάνω να γελάς, γιατί το γέλιο σου είναι για μένα οξυγόνο... Θέλω τόσο πολύ να σε κάνω χαρούμενη, να ξέρω ότι το χαμόγελο στα χείλη σου είναι δικό μου έργο...
Σε ονειρεύτηκα να μου παραπονιέσαι, να με μαλώνεις και να μου κρατάς μούτρα, να έχεις το βλέμμα χαμηλωμένο όχι από ντροπή αλλά επειδή δεν θες να με κοιτάξεις κι εγώ να αγωνίζομαι να σε ξανακερδίσω, να σε κάνω να μου δείξεις και πάλι το πρόσωπό σου, ξέρω ότι αν με κοιτάξεις στα μάτια θα δεις πόσο πολύ σε αγαπάω και τότε δεν θα μπορέσεις να μου κρατήσεις κακία, θα με συγχωρέσεις κι εγώ θα είμαι ξανά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη... Μονάχα εσύ μπορείς να με ταξιδεύεις τόσο γρήγορα από την Κόλαση στον Παράδεισο ή το αντίθετο...
Σε ονειρεύτηκα να μην έχεις τίποτα να πεις κι απλά να κρατάς το ακουστικό κοντά στο στόμα σου κι από την άλλη άκρη να έρχεται ο ήχος της ανάσας σου να με μεθάει και να με τρελαίνει... Ώρες ώρες εύχομαι να έρθουν αυτές οι παύσεις και να μην ακούγεται τίποτα άλλο, μόνο εσύ που ανασαίνεις και με την ανάσα σου είναι σαν να δίνεις ζωή και σ' εμένα... Τι να πεις μια τέτοια στιγμή; Τι σημαντικό να βρεις να πεις που να αξίζει να διακόψεις μια τέτοια στιγμή ευτυχίας;
Σε ονειρεύτηκα να μου τραγουδάς και να έχω τη φωνή σου μέσα στ' αυτιά και την καρδιά μου για όλο το υπόλοιπο βράδυ να με αποκοιμίζει... Ακόμη και το πιο ανόητο τραγούδι στα χείλη σου αποκτά άλλο νόημα, γίνεται ύμνος και μελωδία αγγελική, με ταξιδεύει και με φέρνει πλάι σου, μου δίνει ζωή και μου την παίρνει ταυτόχρονα...
Σε ονειρεύτηκα να με φιλάς... Σε ονειρεύτηκα στην αγκαλιά μου... Σε ονειρεύτηκα να είσαι πλάι μου, μαζί μου, να είμαστε ένα, εγώ για σένα κι εσύ για μένα, για πάντα...
Σε ονειρεύτηκα μα ξύπνησα και δεν ήσουν εδώ...

Θα 'θελα...

Θα 'θελα να 'μαι ηλιαχτίδα
να τρυπώνω το πρωί στο δωμάτιό σου
και να σου δίνω το πρώτο φιλί για καλημέρα...
Θα 'θελα να 'μαι το ρούχο που φοράς κατάσαρκα
για να μπορώ ν' αγγίζω το γυμνό κορμάκι σου
και να σε ζεσταίνω με τα χάδια μου...
Θα 'θελα να 'μαι σταγόνα της βροχής
στα χείλη σου να πέσω
και πριν προλάβεις να με πιεις
στο στήθος να κυλήσω
και να σε κάνω να ριγήσεις...
Θα 'θελα να 'μαι το σεντόνι που σκεπάζεσαι
για να σε πάρω αγκαλιά
και να χαϊδεύω το κορμί σου τρυφερά
όλη τη νύχτα...
Θα 'θελα να 'μαι ένα μικρό πουλάκι
να έρθω στο μπαλκόνι σου
για να σου τραγουδήσω την αγάπη μου
κι ας με κλείσεις σε κλουβί...
Μα πιο πολύ θα 'θελα να 'μαι
εκείνος που κάθε βράδυ θα ξαπλώνει δίπλα σου
και κάθε πρωί θα ξυπνά στο πλάι σου,
που θα σου λέει καλημέρα και καληνύχτα με ένα φιλί,
που θα μοιράζεται τη χαρά και τη λύπη σου,
που θα είναι ο άνθρωπός σου
και θα τον ζηλεύει ο κόσμος όλος για την τύχη του...

Το ταξίδι της καρδιάς...

Η ζωή μου άλλαξε. Μη με ρωτάς γιατί. Για καλό ή για κακό, δεν ξέρω. Ούτε και με νοιάζει. Το μόνο που βλέπω είναι ένας δρόμος. Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή και πού θα με πάει δεν γνωρίζω. Πού βρίσκομαι τώρα που γράφω, ούτε αυτό το ξέρω. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πότε άρχισε αυτό το ταξίδι. Πώς να ξεχάσω τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου σαν αστέρι και φώτισες τις νύχτες μου; Πώς να ξεχάσω το πρώτο σου βλέμμα που στοίχειωσε τα όνειρά μου, το πρώτο σου φιλί που ακόμη μου καίει τα χείλη, την πρώτη φορά που γίναμε ένα κι ένιωσα πως πριν σε βρω ήμουν μισός;
Είναι ένα παράξενο ταξίδι αυτό που αρχίσαμε μαζί, τ' ομολογώ. Ο δρόμος μπροστά μας ήταν απ' την αρχή ανηφόρα και τα εμπόδια πολλά. Το τέρμα - αν υπάρχει τέρμα - μοιάζει μακρινό κι η λογική μου φωνάζει να πηδήξω απ' το τρένο όσο προλαβαίνω. Δεν είναι για σένα αυτό το τρένο, μου είπε στην αρχή. Όταν ανέβηκα, μου είπε να κατέβω στον πρώτο σταθμό και μετά στον δεύτερο, στον τρίτο κι ακόμη συνεχίζει να με μαλώνει μα έχω πάψει να την ακούω. Δεν μπορώ να την ακούσω πια γιατί από τότε που σε γνώρισα η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα άλλο.
Αχ, αυτή η καρδιά. Κάθε φορά που σε βλέπω πάει να σπάσει απ' την επιθυμία και τη λαχτάρα, αναγκάζομαι να μιλάω συνέχεια γιατί φοβάμαι πως σε μια στιγμή σιωπής μπορεί ν' ακούσεις τα τρελά της καρδιοχτύπια και να μου την κλέψεις. Πίστεψέ με, δεν θα σου είναι καθόλου δύσκολο, η προδότρα χτυπάει πια μόνο για σένα κι όποτε φεύγεις μακριά μου κάνω αγώνα για να την κρατήσω μέσα στο στήθος μου. Χτυπιέται σαν το ψάρι, παλεύει να σ' ακολουθήσει, μου βάζει τις φωνές που σ' αφήνω να φύγεις και δεν τρέχω ξοπίσω σου κι ύστερα μαραζώνει και μικραίνει τόσο που δεν την ακούω καν.
Είναι ένα τρελό ταξίδι, δίχως άλλο. Το τρένο είναι γεμάτο κόσμο μα όλοι οι επιβάτες έχουν το δικό σου πρόσωπο. Έχω μπει σε όλα τα βαγόνια και πουθενά δεν είδα κάποιον άλλο εκτός από εσένα. Κάποιοι επιβάτες είναι χαρούμενοι και κάποιοι μελαγχολικοί, κάποιοι γελάνε σαν μικρά παιδιά και κάποιοι απογοητευμένοι δεν ελπίζουν πια, άλλοι ονειρεύονται και άλλοι φοβούνται ακόμη και να ονειρευτούν. Το μόνο μέρος που δεν σε βρήκα είναι η ατμομηχανή, το τρένο δεν έχει οδηγό, πηγαίνει μόνο του, ίσως γιατί κι εσύ δεν ξέρεις που θα μας πάει αυτό το ταξίδι.
Είναι όμως ένα ευχάριστο ταξίδι, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Κάθε πρωί ξυπνάω με το χαμόγελο στα χείλη και κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο με την ίδια ευχή στα χείλη και την ίδια προσευχή στην καρδιά, ζω σ' ένα κόσμο όπου τα πάντα έχουν τη μορφή σου, τη μυρωδιά σου και τον ήχο της φωνής σου, τα πάντα είναι όμορφα επειδή υπάρχεις εσύ και τους δίνεις αξία, τα πάντα σε θυμίζουν και γι' αυτό τ' αγαπώ. Είναι ένας υπέροχος κόσμος με το χαμόγελό σου για ηλιοβασίλεμα και δυο δίδυμους ήλιους ν' ανατέλλουν κάθε πρωί, τα μαγικά σου μάτια. Τα χείλη σου σαν ουρανός ποτίζουν καθημερινά τη δίψα της ψυχής μου με βρόχινα φιλιά κι εγώ τρέχω σαν τον τρελό πασχίζοντας να νιώσω όσο πιο πολλά μπορώ απ' τα φιλιά σου στο κορμί μου.
Τίποτα όμως δεν είναι τόσο όμορφο σε αυτόν τον ονειρεμένο κόσμο όσο η θάλασσα, υγρή και παθιασμένη, να με καλεί να μπω μέσα της και να χαθώ σ' απόκρυφα μονοπάτια και μυστικές διαδρομές. Κάθε φορά που βυθίζομαι μέσα της νιώθω πως δεν θα ξαναβγώ, είναι τόση η λαχτάρα κι η ηδονή που θα μπορούσα να πνιγώ στην υγρή της αγκαλιά χωρίς να πάρω δεύτερη ανάσα. Είναι σαν να σταματάει ο ίδιος ο χρόνος και να καταργούνται όλοι οι νόμοι του σύμπαντος, όσο πιο βαθιά βυθίζομαι τόσο πιο ψηλά πετάω κι από ένα σημείο και μετά έχω ξεχάσει αν βρίσκομαι στο βυθό ή στον ουρανό.
Υπάρχουν βέβαια φορές που πονάω, αν έλεγα το αντίθετο, θα έλεγα ψέματα. Πονάω κάθε φορά που πρέπει να σε αποχωριστώ και σε ακολουθώ με το βλέμμα μου προσπαθώντας να κερδίσω όσα περισσότερα δευτερόλεπτα μπορώ μαζί σου, πονάω κάθε φορά που κλείνω το τηλέφωνο για να βυθιστώ στην απουσία της φωνής σου, πονάω κάθε φορά που κοιμάμαι δίπλα σου μόνο και μόνο για να ξυπνήσω και να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν παρά ένα ακόμη όνειρο, πονάω μακριά σου και χωρίς εσένα, αλλά είναι αυτός ο πόνος που με κάνει να σ' αγαπώ πιο πολύ. Έτσι είναι, η αγάπη πονάει κι αξίζει να πονάς για τον άνθρωπό σου. Εξάλλου, ένα σου χαμόγελο, ένα σου μήνυμα κι ο πόνος εξαφανίζεται.
Είναι δύσκολο ταξίδι, το ξέρω. Έτσι δεν συμβαίνει με όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή; Τίποτα δεν χαρίζεται μα όλα κερδίζονται, αρκεί να το θες, να το πιστέψεις και να παλέψεις γι' αυτό. Είμαι πρόθυμος να παλέψω για σένα, θησαυρέ μου, γιατί σε θέλω και γιατί πιστεύω σε σένα. Η μάχη δεν θα είναι εύκολη, το γνωρίζω. Πάλεψα πρώτα με τον ίδιο μου τον εαυτό, με τα πρέπει, τα μη και τα δεν, δεκάδες οι ενδοιασμοί και οι αναστολές, αλλά στο τέλος μέτρησε μονάχα η αγάπη μου για σένα. Παλεύω και με σένα, προσπαθώ να σε πείσω και ξέρω πως κι εσύ δίνεις καθημερινά την ίδια μάχη με τον εαυτό σου κι η δική σου μάχη είναι πιο δύσκολη μα έχεις ήδη κάνει τόσα βήματα. Μαζί θα τα καταφέρουμε.
Έχουμε ήδη καταφέρει τόσα πολλά. Είμαστε ένα σώμα, μια καρδιά, μια ψυχή. Αρκεί να κλείσω τα μάτια για να βρεθώ κοντά σου, νιώθω τις αγωνίες και τους φόβους σου, ξέρω πότε είσαι καλά και πότε όχι και το ίδιο ισχύει και για σένα. Δεν μπορώ και δεν θέλω να σου κρυφτώ, με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο, αρκεί ένα σου βλέμμα, μία μου λέξη, επικοινωνούμε με άπειρους τρόπους. Όταν δεν μιλάω ξέρεις τι σκέφτομαι κι όταν δεν μπορείς να στείλεις μήνυμα ξέρω τι αισθάνεσαι, ακούμε ο ένας την καρδιά του άλλου όσα χιλιόμετρα κι αν είναι ανάμεσά μας.
Ξέρεις τι βλέπω όταν σε κοιτάζω; Ένα μικρό κορίτσι που έκρυψε τα όνειρά του για χάρη των άλλων και παγιδεύτηκε από ανθρώπους που το έπεισαν να πάψει να κυνηγάει το άπιαστο, ένα μάτσο πάπιες που έπεισαν τον κύκνο ότι δεν είναι κι αυτός παρά ένα ασχημόπαπο. Τ' όνειρό μου είναι να σε κάνω να πετάξεις μακριά, να δεις τις φτερούγες που κρύβεις στην πλάτη σου και να πετάξεις ξανά στα όνειρά σου. Μη φοβηθείς, άγγελέ μου, θα είμαι δίπλα σου να σου κρατάω το χέρι, να πετάξουμε μαζί. Είσαι γεννημένη για να πετάς ψηλά, μην ακούς όσους θέλουν να σε κρατήσουν χαμηλά, στο είπα από την πρώτη στιγμή ότι είσαι πλάσμα τ' ουρανού γι' αυτό και σου έκανα δώρο τα φτερά, πέτα ψηλά και μη φοβάσαι, δεν είναι από κερί φτιαγμένα μ' από αγάπη κι ετούτα τα φτερά τίποτα δεν τα λιώνει.
Είναι πρωινά που ξυπνάω και ψάχνω τρομαγμένος το κινητό με τη βεβαιότητα ότι δεν θα βρω κανένα σου μήνυμα, ότι δεν υπήρξες αλλά σ' έπλασα με τη φαντασία μου, ένα όνειρο που έζησε μονάχα για ένα βράδυ. Πώς μπορεί να με έχει αγαπήσει ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς βρέθηκε εδώ στη Γη ένας άγγελος; Γιατί δεν τον γυρέψανε στον Παράδεισο; Κι ύστερα έρχεται η πρωινή σου καλημέρα και τ' όνειρο γίνεται αληθινό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί τρόμαξα τόσο την πρώτη φορά που δεν ήρθε το μήνυμά σου και γιατί έβαλα τη φωτογραφία σου στην οθόνη του κινητού μου;
Το ταξίδι συνεχίζεται κι είναι η πρώτη φορά που νιώθω πόσο δίκιο είχε ο Καβάφης όταν έλεγε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Όσο είμαστε μαζί δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν είμαστε απλά στο ίδιο τρένο, εσύ είσαι το τρένο που ήρθες στο σταθμό μου κι ας είχαν ξηλωθεί οι ράγες εδώ και καιρό. Ήρθες και με παρέσυρες ξανά στην αληθινή αγάπη, πριγκίπισσά μου, κι αλίμονο στους δράκους που θα τολμήσουν να σε διεκδικήσουν.
Ζήτα μου ό,τι θες, μόνο μη μου ζητάς να μη σ' αγαπώ, είναι πάνω απ' τις δυνάμεις μου, πιο εύκολο το έχω να ζήσω χωρίς οξυγόνο παρά χωρίς την αγάπη σου, όχι, δεν είμαι υπερβολικός, υπερβολικός θα ήμουν αν έλεγα το αντίθετο. Ναι, θα ζήσω χωρίς εσένα, αλλά τι ζωή θα είναι αυτή; Χειρότερη κι από θάνατο. Σ' έχω αγαπήσει τόσο που έχεις ποτίσει πλέον κάθε κύτταρό μου, σ' έχω ανάγκη, ζω για σένα, σε θέλω, σ' αγαπάω και θα είμαι εδώ για σένα, το άλλο μου μισό, τη μόνη γυναίκα που αξίζει να της προσφέρω την καρδιά μου.
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι το πρωί κι ακόμη δεν θα τελείωναν αυτά που έχω να σου πω κι αυτά που με κάνεις να νιώθω. Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Στην ταινία City of Angels ο άγγελος ρωτάει όσους φεύγουν από τη ζωή ποια ανάμνηση επιλέγουν να κρατήσουν. Αν έφευγα αύριο το πρωί νομίζω ξέρεις ποια θα ήταν η δική μου απάντηση...

Σ' Α Γ Α Π Ω

Άγγελέ μου...

Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να περιγράψω τη μορφή σου. Δεν είναι εύκολο, πίστεψέ με. Με τα δικά μου μάτια μοιάζεις τόσο διαφορετική, είναι σαν όλα πάνω σου ν' αλλάζουν, ν' αποκτούν μια ξέχωρη υπόσταση, πέρα από σχήματα, γραμμές και πλαίσια, μοιάζεις ονειρικός καμβάς κι η φαντασία μου χέρι ζωγράφου σε αναπλάθει και δημιουργεί απ' την αρχή τα χρώματα και τις σκιές, ένα παιγνίδισμα στο φως και το σκοτάδι και κάπου ανάμεσα εσύ να ξεπροβάλλεις σαν αγνή αναδυομένη, όμορφη σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας, ανόθευτη σαν το ουράνιο τόξο που ξεπλύθηκε απ' της βροχής τα δάκρυα και βγήκε ακόμα πιο λαμπερό, κόκκινο της φωτιάς και κίτρινο του ήλιου, γαλάζιο σαν το κύμα και πράσινος βασιλικός να τον μυρίζεις το πρωί να ξεκινάει καλά η μέρα...

Τα ολόχρυσα μαλλιά σου χύνονται σαν ηλιοβασίλεμα λίγο πριν πάρει ο ουρανός φωτιά κι ανάψει από τον πόθο, μοιάζουν με μαγεμένο καταρράκτη που άμποτε να πνιγόμουνα στα κρυσταλλένια του νερά και με την τελευταία ανάσα μου να 'λεγα τ' όνομά σου, στερνή θυσία και σπονδή στα σκαλοπάτια της καρδιάς σου...

Τα μάτια σου δυο θάλασσες απύθμενες, σαν τα κοιτώ ζαλίζομαι και βλέπω χίλια θαύματα θαρρείς να ξεπροβάλλουν, χάνω τον κόσμο και λιποθυμώ κι όταν ξυπνάω βρίσκομαι μέσα τους να παλεύω με κύματα θεόρατα απ' την επιθυμία κι αν ναυαγήσω και χαθώ διόλου δεν με πειράζει, αρκεί που θα 'μαι μέρος σου, κομμάτι στο βυθό σου, θα βγάλω ρίζες να δεθώ για πάντοτε μαζί σου κι όσοι με κλαιν θα γελαστούν γιατί δεν θα γνωρίζουν πως πιο γλυκός κι απ' τη ζωή ο θάνατος για σένα...

Τα χείλη σου ερμητικά κλειστά κι εγώ γυρεύω το κλειδί, της κόλασης αμαρτωλός κρυφοκοιτάω τον Παράδεισο, τόσο κοντά μα τόσο μακριά, και τι δεν θα 'δινα για ένα τους φιλί, μια λέξη, έναν ψίθυρο, ένα χαμένο σ' αγαπώ, έστω ένα γράμμα, ένα άλφα, ένα ωμέγα, σιγά σιγά θα καταφέρω να σχηματίσω τη λέξη που σαν τρελός προσμένω για ν' ακούσω, μια λέξη τόσο δυνατή που ίσως δεν αντέξω κι από τη φλόγα της καώ σαν νυχτοπεταλούδα, μα τι πειράζει, υπάρχει ωραιότερος θάνατος απ' το να γίνεις ένα με το φως και να χαθείς για πάντα σαν εικόνα μες στα μάτια της, να γίνεις σκόνη και ν' αγγίξεις τα μαλλιά της κι ύστερα εκείνη ας σε τινάξει από πάνω της με μία μόνο κίνηση, να σε σκορπίσει σαν αστρόσκονη στο πέρασμά της, να πλάσεις ένα σύμπαν για το χατήρι της, ένα καινούργιο σύμπαν, λίγο μικρότερο απ' του Θεού, μα τι σημασία έχει, αρκεί που μέσα του θα μπορείς να βάλεις όλη σου την αγάπη για εκείνη κι αυτό δεν είναι λίγο...

Είναι η αγάπη σου άπειρη κι εσύ μικρός να την αντέξεις, το νιώθεις πια εδώ και καιρό πως σ' έχει ξεπεράσει, απλώνει μέσα, έξω και πέρα από σένα, δεν τη χωράς, ο κόσμος όλος δεν τη χωράει πια κι όσο πονάς εκείνη μεγαλώνει, φουσκώνει σαν παλίρροια, παίρνει στο διάβα της τα πάντα, σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα, την ίδια τη ζωή σου, μην ψάχνεις για να κρατηθείς, δεν ωφελεί, το ξέρεις, αφέσου να σε παρασύρει, το νερό θα βρει τον δρόμο, έχει μνήμη, θα σε πάει πίσω στην πηγή κι εκεί που αρχίσαν όλα ξέπνοος και χωρίς ζωή σαν σε όνειρο θ' αντικρύσεις την αληθινή μορφή της, αυτή που τόσα χρόνια πασχίζεις για να την περιγράψεις, θα θυμηθείς αυτό που ήξερες απ' την αρχή, πως ερωτεύτηκες πολύ μα δίχως ελπίδα γιατί τα μάτια σήκωσες ψηλά στο απαγορευμένο, τόλμησες και αγάπησες τον τελευταίο άγγελο που έζησε στη γη μα λίγο πριν τα χέρια σου απλώσεις εκείνος άνοιξε τις φτερούγες του και χάθηκε μακριά κι εσύ μονάχος έμεινες με του τρελού το βλέμμα μάταια να γυρεύεις γιατρειά για την καρδούλα σου που έσπασε σε άπειρα κομμάτια...

Μάτια μου...

Μάτια μου μελαγχολικά
έχω ένα κόμπο στο λαιμό
κάθε φορά που σκέφτομαι
την άδεια αγκαλιά σου
και σου το λέω αληθινά
πως εύχομαι σε γη και ουρανό
σε μένανε να στείλουνε
την πίκρα τη δικιά σου...
Μελαγχολικά μου μάτια
όποτε σε κοιτάζω χάνομαι
για να σε βρω ξανά στα όνειρά μου,
μέσα σε μαγικά παλάτια
όλη τη νύχτα μάχομαι
για τη βασίλισσά μου...

Πώς να σε περιγράψω;

Θέλω τόσο να σε περιγράψω

μα πώς να περιγράψει κανείς

το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή,

την ηρεμία πριν την καταιγίδα, 

το φως του ήλιου και του φεγγαριού,

την αίσθηση που αφήνει ένα χάδι,

τον ήχο της σιωπής

και τον χτύπο της καρδιάς που αγαπάει,
το άρωμα της επιθυμίας
και τη γεύση του έρωτα,
τη στιγμή που ο χρόνος σταματάει
και τα κορμιά μας γίνονται ένα,
προέκταση ο ένας του άλλου,
δυο μισά που επιτέλους ενώνονται
και σπαρταράνε από ηδονή;
Όχι, δεν μπορώ να σε περιγράψω
κι αυτό είναι ΑΓΑΠΗ μάτια μου...