Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Η ομορφιά της ζωής...

Έχετε ακούσει ποτέ
κάποια μελωδία που σας έκανε
να σταματήσετε ό,τι κι αν κάνατε εκείνη τη στιγμή,
να κλείσετε τα μάτια και ν' αφεθείτε στη μαγεία της στιγμής,
να ονειρευτείτε με τα μάτια ανοιχτά,
να νιώσετε χίλια συναισθήματα και να περάσουν απ' το μυαλό σας άλλες τόσες σκέψεις;
Σας μίλησε ποτέ μια μουσική
ακόμη και χωρίς να έχει λέξεις,
νιώσατε να σας κόβεται η ανάσα
και να ζεσταίνεται η καρδιά σας σαν σπουργίτι μες στο καταχείμωνο,
να σας χαϊδεύουν αόρατα χέρια και να παίρνουν καθετί αρνητικό μακριά σας;
Έχετε ποτέ αντικρίσει τόσο όμορφο ηλιοβασίλεμα
που σας έκανε να θέλατε να είχατε φτερά
και να πετάξετε ψηλά, να χαθείτε στο απέραντο γαλάζιο τ' ουρανού,
να ταξιδέψετε μέχρι την άκρη του ορίζοντα
κι εκεί να πάρετε αγκαλιά το ίδιο το σύμπαν
και να χαθείτε μέσα σε μια έκρηξη φωτός;
Σας άγγιξαν ποτέ τόσο πολύ τα χρώματα
που έστω και για μια στιγμή πιστέψατε στο όνειρο,
είπατε στον εαυτό σας ότι ζείτε μέσα σ' ένα ζωγραφικό πίνακα,
νιώσατε τα πόδια σας να πιάνουν τον ρυθμό της καρδιάς
και στροβιλιστήκατε στους ήχους του σαν μπαλαρίνα;
Αγγίξατε κάτι που στα μάτια όλων φάνταζε ασήμαντο
κι ίσως οι πιο πολλοί δεν το είχαν καν προσέξει
κι όμως σ' εσάς ξύπνησε μια ανάμνηση από το παρελθόν,
ίσως κι από μια περασμένη ζωή, ποιος ξέρει,
σας έκανε να δακρύσετε ή να χαμογελάσετε
χωρίς καλά καλά να ξέρετε τον λόγο
και νιώσατε πως κάλλιο να σας ξερριζώσουν την καρδιά
παρά να σας το πάρουν;
Ονειρευτήκατε ποτέ κάτι τόσο όμορφο
που όλη νύχτα προσευχόσασταν κρυφά να μην έρθει το πρωί
κι όταν τελικά ήρθε το ξημέρωμα
παλέψατε να το κρατήσετε στη μνήμη σας
μα κι αν ακόμη δεν το καταφέρατε
σας άφησε μια απερίγραπτη αίσθηση που θα σας συνοδεύει όλη σας τη ζωή;
Ξενυχτήσατε ποτέ με μια εικόνα στο μυαλό
και μια τρικυμία στην καρδιά,
ζώντας ξανά και ξανά με τη σκέψη μια και μόνη στιγμή,
τη στιγμή που σας έκανε επιτέλους να πείτε στον εαυτό σας
ότι, ναι, έστω κι αν αυτή είναι η μόνη ευτυχία που θα γνωρίσω
άξιζε να έρθω στη ζωή και να κάνω αυτό το ταξίδι;

ΥΓ Η απάντηση είναι προσωπική για τον καθένα, τη δική μου τη γνωρίζεις άγγελέ μου. Η φωνή σου είναι η δική μου μουσική και το χαμόγελό σου το δικό μου ηλιοβασίλεμα, τα μάτια σου με ταξιδεύουν στο όνειρο κι η αγάπη σου δεν με αφήνει να κοιμηθώ και, ναι, άξιζε να ζήσω μόνο και μόνο για να σε γνωρίσω και να έχω την ευκαιρία να σε κάνω ευτυχισμένη...