Τι βρήκα σε σένα (video)

Η ερημιά του πλήθους...

Χιλιάδες άνθρωποι
γυρνούν
στους δρόμους της Αθήνας.
Περπατούν
ασθμαίνοντας, σπρώχνοντας,τρέχοντας
σαν σμήνος εντόμων
που ξεχύνεται σε άγονο λιβάδι.
Τα πόδια τους μετρούν δεκάδες χιλιόμετρα
κι όμως
τα μάτια τους κλειστά
δεν ψάχνουν για σημάδια.
Τους οδηγεί η συνήθεια.
Χιλιάδες άνθρωποι
ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής τους,
τεντώνουν την κλωστή
μήπως και φθάσει
λίγο παραπέρα
και σαν το σκύλο κύκλους κάνουνε
καθένας
μες στο χρόνο,
κύκλους ομόκεντρους κι ατέλειωτους που
πάντα
θα εφάπτονται στην ίδια απαρχή.
Κι εγώ
μονάχος κάθομαι και τους κοιτώ
που πάνε.
Χιλιάδες
είναι δίπλα μου
κι ωστόσο είμαι μόνος.
Τα πρόσωπά τους μακρινά και ξένα
δε φέρνουνε στη σκέψη μου
τίποτα το οικείο.
Σαν τις σκιές
με προσπερνούν
και χάνονται πιο κάτω.
Μορφές που
δεν αξίζουνε
στη μνήμη μου μια θέση
και σαν στην άμμο σχέδια
τον άνεμο προσμένουνε και τ’ αλμυρό το κύμα.
Ψάχνω
από κάπου για να κρατηθώ
και σαν σ’ εφιάλτη
φεύγουνε όλοι μακριά μου.
Εκείνοι
τρέχουν βιαστικά
κι εγώ
ξοπίσω μένω
σαν άρρωστο θηλαστικό στου κοπαδιού
το τέλος
να περιμένει μάταια
τ’ αρπακτικά να έρθουν.
Ποια μοίρα
μ’ εγκατέλειψε
στην ερημιά του πλήθους;
Ποιος άνεμος
ναυάγησε τη βάρκα της ζωής μου
σ’ αυτή τη μεγαλούπολη
στα σάργασσα πιασμένη
δίχως κατάρτι και κουπιά σκληρά τιμωρημένη;
Τα φύκια με τυλίγουνε,
τ’ αλάτι με σκεπάζει
κι ο ήλιος
το βασίλειο αφήνει στη σελήνη.
Τα όνειρά μου
σβήνουνε
σαν το κερί που λιώνει.
Δεν πέτυχα την αλλαγή,
δεν έφερα την άνοιξη
στην παγωμένη πόλη.
Πώς θα μπορούσα
μόνος μου
ν’ αλλάξω τους πολλούς;
Πιο εύκολο
θαρρώ πως ήτανε
ν’ αλλάξουν οι πολλοί τον ένα.
Κι έτσι θα γίνεται
παντού
κάθε φορά που κάποιος σαν κι εμάς
θα προσπαθεί
να γίνει διαφορετικός.
Προτού το καταλάβει καν
θα είναι όμοιός μας,
ακόμη ένα αντίγραφο
του πρώτου και του τελευταίου
των άψυχων ανθρώπων.
Δεν είμαι
πλέον μόνος μου,
δεν κάθομαι στην άκρη.
Περπατούμε
ασθμαίνοντας, σπρώχνοντας,τρέχοντας
σαν σμήνος εντόμων
που ξεχύνεται σε άγονο λιβάδι.
Γυρνάμε
στους δρόμους της Αθήνας
και είμαστε χιλιάδες.

Ακόμη μια νύχτα...

Ακόμη μια νύχτα
κάτω απ' τ' αστέρια
να διώχνω τη νύστα
και δυο καλοκαίρια
να μετράω χαμένα
προτού καν περάσουν,
στο χακί τυλιγμένα
το δρόμο θα χάσουν.
Ακόμη μια νύχτα
γυρεύω απαντήσεις,
ζωή χαρτορίχτρα
βιάστηκες να μιλήσεις,
αν μ' έκλεισες τώρα
στης σκοπιάς το κλουβί
θα έρθει η ώρα
που θ' αλλάξω ζωή.
Ακόμη μια νύχτα
που σκέφτομαι εσένα,
στου νου μου την πίστα
με φρένα σπασμένα
τρέχουν οι αναμνήσεις
και περνούν τη στροφή,
μοίρα δεν θα λυγίσεις
τη λευκή μου κλωστή...

ΥΓ Άλλη μία δημιουργία της στρατιωτικής μου θητείας...

Μελαγχολία...

Μαύρη χολή
στην πληγωμένη μου καρδιά,
μοιάζω παιδί
που αποζητά την αγκαλιά,
τα μάτια μου το φως
κοιτάζουν μεθυσμένα,
η σκέψη μου γκρεμός
με ρίχνει στην αρένα.
Μαύρη χολή
σαν πίσσα με τυλίγει,
νύχτα παγερή
κι ατέλειωτα τα ρίγη,
καθώς από παντού
μια μελωδία πνίγει τις αισθήσεις
και το χορό του νου
τον κυβερνούν οι ψευδαισθήσεις.
Μόνος, πάλι μόνος
και το δωμάτιο φυλακή,
έγκλημά μου ο χρόνος
που δεν περάσαμε μαζί,
ίσως αν δοκίμαζα
να είχε αλλάξει η τροπή
μα δίσταζα
κι απέμεινα με τη ντροπή.
Οι σκέψεις σαν καρφιά
σταυρώνουν το μυαλό μου,
καθώς περνάει σαν σκια
το φευγαλέο όνειρό μου,
ανάμνηση του έρωτα
που έμεινε φιλία
κι οριστικά με βύθισε
μες στη μελαγχολία...

Να μ' αγαπάς...

Μη μου ζητάς να σ' αρνηθώ
και τα δικά μας να ξεχάσω,
για μια ζωή θα σ' αγαπώ
κι ούτε στιγμή θα χάσω
τη θέληση να βρίσκομαι
συνέχεια μαζί σου
δίχως ποτέ να γίνομαι
προδότης στο φιλί σου.
Να μ' αγαπάς, να σ' αγαπώ
για ν' αγαπιόμαστε κι οι δυο,
μόνος να μείνω δεν μπορώ
σ' αυτόν τον κόσμο τον τρελό,
λουλούδι στη σκια
από τον ήλιο ξεχασμένο,
στην αετίσια μου φωλιά
να έρθεις περιμένω
κι αφού σε πάρω αγκαλιά
στα σύνορα του κόσμου
θα γίνω ίδιος πυρκαγιά
με σένα για πυρσό μου.
Άνοιξε το παράθυρο
λουλούδια να σου δώσω,
τα δυο σου χέρια άπλωσε
να πιάσεις την καρδιά μου,
χαμένος μέσα στ' άπειρο
μαζί σου θ' ανταμώσω,
καθώς ο χρόνος ξάπλωσε
θαρρείς στα όνειρά μου...

Μες στα μάτια σου...

Καθώς η νύχτα προχωρά
δυο ήλιους βλέπω ν' ανατέλλουν,
που με τα φώτα χαμηλά
μια λάμψη απόκοσμη μου στέλνουν,
δυο φλόγες που δεν τρέμουνε
στο φύσημα του αγέρα
και σαν τις Μούσες παίζουνε
στον έρωτα φλογέρα.
Πεθαίνω απόψε μες στα μάτια σου,
έτοιμος στις λίμνες σου να βυθιστώ,
σ' αυτά τ' ανέκφραστα κομμάτια σου
που σαν Πυθίες μου προλέγουνε πνιγμό.
Μα τι κι αν είναι απόψε να πεθάνω;
Αρκεί που θα 'χω αντίκρυ μου
τα μάτια τα δικά σου,
έτοιμος μόλις ανεβώ στον ουρανό επάνω
συνήγορο στη δίκη μου
να έχω τη ματιά σου.
Θα ΄θελα να 'μαι ναυαγός
στα μάτια σου χαμένος,
σαν σύγχρονος Ιθακηνός
ξανά παγιδευμένος
μόνο που τούτη τη φορά
στα μάτια σου γοργόνα
κι όχι χωμένος στη σπηλιά
του γιου του Ποσειδώνα.
Να με χτυπούν τα κύματα
στις κόρες των ματιών σου
και να μετρώ τα βήματα
στο νοητό χορό σου,
σαν της αράχνης εραστής
που πριν να ξημερώσει
το μονοπάτι της ζωής
γι' αυτόν έχει τελειώσει...

Είμαι ένα αστέρι...

Είμαι ένα αστέρι
χαμένο στης νύχτας το σκοτάδι,
τρεμοσβήνω μακριά σου σαν μικρό κερί
μα λίγο πριν το τέλος
ονειρεύομαι
πως θα γεννηθώ ξανά στον ουρανό
που κρύβεις μες στα δυο σου μάτια...

Σαν...

Σαν ήλιος θα τρυπάω τα σύννεφα για να σε φτάσω,
σαν τον άνεμο θ' ανοίγω τα παράθυρα της ψυχής σου,
σαν το κύμα θα κάνω θρύψαλα τα βράχια της ζωής
και θα σε κάνω δική μου.
Θα βρω την πόρτα στον λαβύρινθο,
άκου μονάχα την καρδιά μου,
μη φοβάσαι,
θα σε βρω,
δεν με τρομάζει το σκοτάδι,
έχω εσένα αστέρι μου οδηγό,
μαζί θα φτιάξουμε ένα δικό μας ουρανό,
εσύ κι εγώ...